İyi bir şeyler yapmaya çalıştıkta başıma gelen anlamsız tuhaflıklar yüzünden resmen sıkıldım yaşamaktan.
Mesela bir hafta boyunca aralıksız çalışıyorsun, haftasonu geziyorsun, böyle yorgunsun iyice ama gene de diyorsun güzel lan hayat. Sonra 'dan!'. al sana diyor hayat al kıçına girsin mutluluğun.

Herkese böyle mi oluyor bilmiyorum, yani bu biraz tatminsizlik mi, yoksa hayatın devamlı bir grilikte olmasından mı bilemiyorum, ama o kadar sıkıldım ki, artık hiç bir şey yapmak istemiyorum. Ciddi anlamda istemiyorum. Yataktan kalmadan geçirdiğim kaçıncı gün bugün bilmiyorum. Bünyem bu durumdan da yoruldu aslında ama tuhaf biçimde bu sefer içimde herhangi bir vicdan azabı yok. Beni korkutan da bu, hiç vicdan azabı duymadan yatıyorum. Dizi izliyorum, film izliyorum, çikolata iyiyp kahve içiyorum. O kadar. Başka bir şey yapmıyorum ve hiç pişmanlıkta duymuyorum. O kadar güzelmiş ki böyle yaşamak. Oh dedim, kafam dinlendi dedim. Bir restarta ihtiyacım varmış. Ha nedir zaman geçiyor, yetişmesi gereken işler birikiyor. Ama ciddi anlamda sikerim ya dedim. Banane.

Biliyorum, sonunda harcadım bu günleri diye düşünücem, ah vah edip pişman olucam. Ama şu anda hiç düşünmek istemiyorum bunları. Hayat böyle şeyleri düşünmeyince, daha güzelmiş...