nerde kaybettim ben duygularımı?
hıçkıra hıçkıra ağlamayı özledim ben..
içimdeki bu yalnızlık gitgide öldürüyor beni
beklemeler, özlemler artık canımı yakamıyor çünkü kapadım ben kendimi,
şaşkın şaşkın bakan gözlerimi en son istanbulda sedanın yanında bıraktım;
makinemi yanıma aldım ve çekip gittim bu dünyadan.
arada ortalara çıkan şu 'lenfoma reklamları'
içimdeki karamsarlığı sarıyor.
midem bulanıyor bugün; kahveden.
başım dönüyor gene; yaşamaktan.
tüketiyorum gene; benliğimi.
ve durmadan soruyorum kendime; amacım ne?
ilgi mi çekmek? ulaşamadığıma mı ulaşmak?
kimseyi üzmeden konuşamayacağımı bildiimden doğru cümleler dahi kuramıyorum.
dönüp etrafıma baktığımda bencillikten başka bir şey göremiyorum.
kendim yaptım oysa çevremi, içeriye kendim girdim, etrafımı kendim doldurdum.
demekki diyorum suçlu o beni görmeyen kalabalık değil; benim.
kendimi üzen ve pişmanlık duymama sebep olan gene benim.
midem bulanıyor; kendimden.
başım dönüyor...